Οι πολύποδες μύτης είναι μαλακές, μη καρκινικές αναπτύξεις που σχηματίζονται στο εσωτερικό της ρινικής κοιλότητας και στους παραρρινίους κόλπους. Μπορούν να εμφανιστούν μεμονωμένα ή σε ομάδες και ποικίλλουν σε μέγεθος από μικρά εξογκώματα έως μεγάλες μάζες που κλείνουν τη ρινική δίοδο.

Ποια προβλήματα προκαλούν οι πολύποδες μύτης;

Οι πολύποδες μύτης μπορεί να προκαλέσουν διάφορα προβλήματα. Ανάμεσα στα προβλήματα που προκαλούν περιλαμβάνονται η δυσκολία στην αναπνοή, η ερεθισμένη μύτη, οι εκρήξεις βηχαλάκων, κούραση λόγω της δυσκολίας αναπνοής, πονοκεφάλους που οφείλονται στην απόφραξη των ρινικών κόλπων και ροχαλητό επηρεάζοντας τον ύπνο. Επιπλέον, οι πολύποδες μύτης μπορεί να προκαλέσουν και αλλεργικές αντιδράσεις, όπως αλλεργική ρινίτιδα, που επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τα συμπτώματα.

Αιτίες

Οι πολύποδες μύτης μπορούν να προκληθούν από διάφορες αιτίες, συμπεριλαμβανομένης της χρόνιας φλεγμονής του ρινικού βλεννογόνου, που είναι μια κοινή αιτία για την αύξηση της παραγωγής βλεννώδους εκκρίσεων. Η χρήση ασπιρίνης μπορεί επίσης να είναι μια αιτία ( η ασπιρίνη μπορεί να επιδεινώσει την αλλεργική αντίδραση ). Επιπλέον, γενετικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιδημιολογία των πολύποδων μύτης, καθώς η κληρονομικότητα μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα εμφάνισής τους.

Λύσεις για την αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση των πολύποδων μύτης μπορεί να γίνει με διάφορες μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης της φαρμακευτικής αγωγής και της χειρουργικής επέμβασης. Η φαρμακευτική αγωγή συχνά περιλαμβάνει τη χρήση αντισταμινικών για τη μείωση της υπερέκκρισης βλεννώδους, αποσυμφορητικών για τη βελτίωση της αναπνοής και στεροειδών για τη μείωση της φλεγμονής και της ανοσολογικής αντίδρασης. Ωστόσο, σε περιπτώσεις που η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι αποτελεσματική η χειρουργική επέμβαση μπορεί να εξεταστεί. Η χειρουργική επέμβαση συνήθως περιλαμβάνει την αφαίρεση του υπερβολικού ιστού ή τη διόρθωση της διαφοροποίησης του χώρου αεραγωγών για να βελτιώσει την αεροδυναμική της αναπνοής. Είναι σημαντικό να συμβουλευτείτε έναν ειδικό Ωτορινολαρυγγολόγο για να αξιολογήσει την κατάστασή σας και να σας καθοδηγήσει στην κατάλληλη θεραπεία. Ανεξάρτητα από τη μέθοδο που επιλέγετε, η αντιμετώπιση των πολύποδων μύτης μπορεί θα σας επιτρέψει να αναπνέετε ελεύθερα και άνετα!

Ανατολή Παταρίδου, Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος

Το διάφραγμα μύτης είναι μια λεπτή μεμβράνη από χόνδρο και οστό και αποτελεί ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι της ανατομίας της μύτης. Φωλιασμένο στο κέντρο της ρινικής κοιλότητας, χωρίζει τη μύτη σε δύο ρινικές θαλάμους, διασφαλίζοντας την ομαλή ροή του αέρα κατά την αναπνοή.

Πως λειτουργεί το διάφραγμα μύτης;

Το διάφραγμα μύτης διαχωρίζει τη μύτη σε δύο ίσης ή άνισης διαμέτρου θαλάμους, εξασφαλίζοντας την ομοιόμορφη ροή του αέρα και την ρινική αναπνοή. Η μορφολογία του διαφράγματος επηρεάζει την αεροδυναμική της ρινικής κοιλότητας, κατευθύνοντας και ρυθμίζοντας τη ροή του αέρα. Ο αέρας που εισέρχεται από τη μύτη έρχεται σε επαφή με το ρινικό βλεννογόνο, ο οποίος υγραίνει και θερμαίνει τον αέρα πριν φτάσει στους πνεύμονες.

Πως επηρεάζεται η αναπνοή;

Η πιο συχνή ανωμαλία είναι η σκολίωση διαφράγματος, η οποία αλλοιώνει τη δομή και  οδηγεί σε απόφραξη της ρινικής θαλάμου και δυσκολία στην αναπνοή. Η απόφραξη μίας ρινικής θαλάμου από σκολίωση, ρινικούς πολύποδες ή άλλα αίτια, δυσχεραίνει την ρινική αναπνοή, οδηγώντας σε ρινική συμφόρηση. Η ρινική συμφόρηση δύναται να επηρεάσει τον ύπνο, προκαλώντας ροχαλητό ή και άπνοια ύπνου.

Κύρια Συμπτώματα

• Δυσκολία στην αναπνοή: Δυσχέρεια στην ρινική αναπνοή, ιδιαίτερα κατά την άσκηση ή σε ύπτια θέση.
• Ρινική συμφόρηση: Συχνή ρινική συμφόρηση, με αίσθημα βουλωμένης μύτης.
• Ρινική έκκριση: Αύξηση της ρινικής έκκρισης,
• Πονοκέφαλος: Συχνός πονοκέφαλος,
• Ροχαλητό: Ροχαλητό κατά τον ύπνο,
• Αιμορραγία: Σποραδική ρινική αιμορραγία.

 

Μέθοδοι πρόληψης για το διάφραγμα μύτης

Ο καπνός, η σκόνη, τα χημικά και ο ξηρός αέρας δύναται να επιδεινώσουν τα συμπτώματα, ερεθίζοντας τον ρινικό βλεννογόνο. Μια τακτική ρινική πλύση με φυσιολογικό ορό, ιδανικά μετά από έκθεση σε ερεθιστικά, διατηρεί την υγιεινή του ρινικού βλεννογόνου. Η αντιμετώπιση αλλεργιών που επηρεάζουν τη μύτη, όπως η αλλεργική ρινίτιδα, συμβάλλει στην πρόληψη ρινικής απόφραξης.

4 Συμβουλές για το διάφραγμα μύτης

Ενυδάτωση: Η επαρκής ενυδάτωση διατηρεί τον ρινικό βλεννογόνο υγρό και μειώνει την ρινική συμφόρηση. Άσκηση: Η τακτική άσκηση βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος και μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση από ρινική συμφόρηση. Θέση ύπνου: Η ύπτια θέση κατά τον ύπνο μπορεί να επιδεινώσει την ρινική συμφόρηση. Η χρήση ενός επιπλέον μαξιλαριού μπορεί να βοηθήσει. Χρήση υγραντήρα: Ο υγραντήρας προσθέτει υγρασία στον αέρα. Εάν η ρινική συμφόρηση επιμένει ή επιδεινώνεται, εάν εμφανίζεται ρινική αιμορραγία ή δυσκολία στην αναπνοή, επικοινωνήστε άμεσα με τον ωρλ σας για περαιτέρω ενέργειες. Το διάφραγμα μύτης, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην αναπνοή, μπορεί να επηρεαστεί από διάφορες καταστάσεις. Η πρόληψη, η σωστή θεραπεία και η υιοθέτηση υγιεινών συνηθειών μπορούν να βοηθήσουν στην διατήρηση της υγείας του διαφράγματος και στην ομαλή αναπνοή.

Ανατολή Παταρίδου, Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος

Η αλλεργική ρινίτιδα, μια κοινή πάθηση που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους, γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική κατά τις αλλαγές των εποχών. Η γύρη, οι μύκητες και η σκόνη, που αυξάνονται σε περιόδους άνθησης ή υγρασίας, πυροδοτούν τα συμπτώματα της αλλεργίας, όπως φτέρνισμα, ρινική απόφραξη, ρινική έκκριση και κνησμό στα μάτια.

Εποχές & Αλλεργίες

Άνοιξη

Η άνοιξη μπορεί να γίνει εφιάλτης για τους αλλεργικούς. Η άνθιση των φυτών φέρνει μαζί της μια πληθώρα αλλεργιογόνων που πυροδοτούν τα συμπτώματα της αλλεργικής ρινίτιδας, όπως φτέρνισμα, ρινική απόφραξη, κνησμό στα μάτια και βήχα. Μπορεί να έρθετε αντιμέτωπη με αλλεργίες όπως γύρη από τα δέντρα, τα λουλούδια και τα χόρτα, μύκητες που ευδοκιμούν σε υγρές συνθήκες και μπορούν να επιδεινώσουν τα συμπτώματα αλλεργίας και τέλος σκόνη που ερεθίζει τη ρινική κοιλότητα.

Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι φέρνει μαζί του όχι μόνο τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά και την αύξηση των αλλεργιών. Η εποχή αυτή μπορεί να είναι δύσκολη για πολλούς, καθώς οι υψηλές θερμοκρασίες και η υγρασία δημιουργούν τέλειες συνθήκες για την ανάπτυξη αλλεργιογόνων. Οι πιο συνηθισμένοι εχθροί αυτής της εποχής είναι οι σπόροι αερόβιων μυκήτων, οι σκόνες και οι σπόροι φυτών που κυκλοφορούν στον αέρα. Οι αλλεργικές αντιδράσεις μπορούν να εκδηλωθούν με συμπτώματα όπως βήχας, φαρυγγίτιδα, άσθμα, και κνησμός στα μάτια. Αυτά τα συμπτώματα μπορούν να προκαλέσουν αναστάτωση και να επηρεάσουν την καθημερινότητα.

Φθινόπωρο

Καθώς το φθινόπωρο φέρνει τη μετάβαση από τη θερμή και ξηρή ατμόσφαιρα του καλοκαιριού σε πιο ψυχρές και υγρές συνθήκες, αυξάνονται και οι αλλεργιογόνοι παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν αλλεργική ρινίτιδα. Το φθινόπωρο είναι γνωστό για την αύξηση των σπορωδών μολυσματικών υλών στον αέρα, όπως οι μούχλες και οι πολλαπλασιαζόμενοι αερόβιοι μύκητες σε υγρά περιβάλλοντα.

Χειμώνας

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι αλλεργιογόνοι παράγοντες μπορούν επίσης να προκαλέσουν αλλεργική ρινίτιδα, προκαλώντας αναπάντεχες δυσκολίες αναπνοής και άλλα συμπτώματα. Η μείωση της θερμοκρασίας και η αύξηση της υγρασίας του αέρα μπορούν να δημιουργήσουν ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη μούχλας σε σπίτια και άλλα κλειστά περιβάλλοντα. Η μούχλα είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις.

Προστασία από τα αλλεργιογόνα

Οι κυριότερες μέθοδοι για προστασία από τα αλλεργιογόνα είναι: Παρακολούθηση μετρήσεων γύρης: Ενημερωθείτε για τα επίπεδα γύρης στην περιοχή σας. Περιορισμός της έκθεσης: Μείνετε σε κλειστούς χώρους με κλιματισμό τις ώρες αιχμής γύρης. Χρήση μάσκας: Φοράτε μάσκα FFP2 κατά τις εξωτερικές δραστηριότητες. Πλύσιμο ρούχων: Αλλάξτε ρούχα και πλύνετε τα μαλλιά σας μετά από δραστηριότητες σε εξωτερικούς χώρους. Καθαριότητα σπιτιού: Καθαρίζετε συχνά τα έπιπλα και τα χαλιά για να απομακρύνετε τη σκόνη. Ενυδάτωση: Χρησιμοποιήστε ρινικό spray με αλατόνερο για να διατηρήσετε την ρινική κοιλότητα υγρή. Για πληροφορίες συνιστούμε να συμβουλευτείτε τον Ωτορινολαρυγγολόγο σας. Ως ειδικός στον τομέα των παθήσεων του αναπνευστικού συστήματος, ο ΩΡΛ θα μπορούσε να παρέχει εξειδικευμένες συμβουλές και θεραπευτικές επιλογές για τη διαχείριση της αλλεργικής ρινίτιδας.

Ανατολή Παταρίδου, Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος

Η ιγμορίτιδα είναι μια εκδήλωση που προκαλείται από τον εντοπισμό ενός βακτηριδίου, του Haemophilus influenzae, στον ιγμόρα, τον χώρο μεταξύ του πρόσθιου πυλώνα και του χαμηλότερου οστού του κρανίου, πίσω από το μάγουλο. Αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι επώδυνη και ενοχλητική και εκδηλώνεται με πλήθος συμπτωμάτων, όπως ρινική συμφόρηση, πονόκεφαλος, πόνος στο πρόσωπο, πυρετός, βήχας και κόπωση. Εδώ εξετάζουμε οκτώ κοινούς τρόπους για την αντιμετώπιση της ιγμορίτιδας:

Θεραπεία λοιμώξεων – αλλεργιών

Για βακτηριακές λοιμώξεις, η χρήση αντιβιοτικών είναι κύρια επιλογή. Οι ιικές λοιμώξεις απαιτούν ξεκούραση, υγρά και αναλγητικά για την ανακούφιση των συμπτωμάτων. Σε περιπτώσεις αλλεργιών, τα αντιισταμινικά βοηθούν στη μείωση των αλλεργικών αντιδράσεων, ενώ η αποφυγή των αλλεργιογόνων είναι κρίσιμη.

Φαρμακευτική αγωγή

Τα αποσυμφορητικά βοηθούν στην ανακούφιση από τη ρινική συμφόρηση, επιτρέποντας την ελεύθερη αναπνοή. Τα παυσίπονα χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση του πόνου και του πυρετού που μπορεί να συνοδεύουν τη νόσο. Τα ρινικά σπρέι με κορτικοστεροειδή χρησιμοποιούνται για τη μείωση της φλεγμονής στον ιγμόρα και τη ρινική κοιλότητα, βοηθώντας στην ανακούφιση από τη ρινίτιδα και άλλες αναπνευστικές παθήσεις.

Φυσικές θεραπείες

Οι πλύσεις ρινός με αλατόνερο απομακρύνουν τη βλέννα και τις ερεθιστικές ουσίες. Οι εισπνοές βοηθούν στην αποσυμφόρηση και υγραίνουν τη ρινική κοιλότητα. Τα ζεστά επιθέματα μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο στο πρόσωπο. Η ενυδάτωση με την παραγωγή υγρών βοηθάει στην αραίωση της βλέννας και την ανακούφιση της συμφόρησης. Τέλος, η ξεκούραση είναι απαραίτητη για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, επιτρέποντας στο σώμα να αναρρώσει και να αντιμετωπίσει την ασθένεια.

Εναλλακτικές θεραπείες

Ο βελονισμός είναι μια θεραπευτική τεχνική που μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της φλεγμονής και του πόνου που σχετίζεται με την ιγμορίτιδα. Η ομοιοπαθητική ιατρική προσφέρει φυσικά φάρμακα, συχνά φυτικής προέλευσης, για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της ρινίτιδας. Αυτές οι θεραπευτικές προσεγγίσεις επιδιώκουν την ενίσχυση της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού και την ευεξία του χωρίς τη χρήση συνθετικών φαρμάκων.

Προληπτικά μέτρα

Το συχνό πλύσιμο των χεριών είναι ζωτικής σημασίας για την πρόληψη λοιμώξεων και τη διατήρηση της υγείας. Το πλύσιμο της ρινικής κοιλότητας με αλατόνερο απομακρύνει τη βλέννα και βοηθά στη διατήρηση της αναπνευστικής υγείας. Η χρήση υγραντήρα βοηθά στην αποφυγή της ξηρότητας του αέρα, η οποία μπορεί να επιδεινώσει τα αναπνευστικά προβλήματα. Τέλος, ο εμβολιασμός κατά της γρίπης και της πνευμονίας προστατεύει από σοβαρές αναπνευστικές λοιμώξεις, προσθέτοντας ένα επιπλέον επίπεδο προστασίας για την υγεία.

Διατροφή

Η κατανάλωση τροφών πλούσιων σε βιταμίνη C, όπως πορτοκάλια, ακτινίδια και πιπεριές, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και μειώνει τη φλεγμονή. Η ενυδάτωση με νερό, χυμούς και σούπες διατηρεί τον οργανισμό ενυδατωμένο και βοηθά στην εκκαθάριση των τοξινών. Η αποφυγή τροφών που προκαλούν φλεγμονή, όπως γαλακτοκομικά προϊόντα, ζάχαρη και επεξεργασμένα τρόφιμα, μπορεί να μειώσει τη φλεγμονή και την επιβεβλημένη απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος.

Ψυχολογία

Η διαχείριση του άγχους και του στρες είναι ουσιώδης για την υγεία και την ευεξία. Οι ασκήσεις χαλάρωσης, όπως η γιόγκα και ο διαλογισμός, αποτελούν αποτελεσματικούς τρόπους να ανακουφίσουμε το σώμα και το μυαλό.

Χειρουργική επέμβαση

Η χειρουργική επέμβαση για ιγμορίτιδα είναι μια επιλογή σε περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με φαρμακευτική θεραπεία. Ο στόχος της επέμβασης είναι η απομάκρυνση του εμπλεκόμενου ιγμορείου, που μπορεί να είναι φυσιολογικός ιγμόρας ή πολύποδες. Η επέμβαση είναι συνήθως χειρουργική, αλλά μπορεί να γίνει και με ενδοσκόπηση για μικρότερη επέμβαση ( μικρότερους χρόνους ανάρρωσης ). Παρόλο που η χειρουργική επέμβαση είναι συνήθως τελευταία λύση, μπορεί να είναι απαραίτητη για περιπτώσεις που δεν ανταποκρίνονται στη συντηρητική θεραπεία. Η επίσκεψη σε έναν Ωρλ είναι κρίσιμη για τη διάγνωση και την αντιμετώπιση προβλημάτων στο αυτί, τη μύτη και το λαιμό. Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του γιατρού σας, μπορείτε να εξασφαλίσετε την αποτελεσματική θεραπεία και την ταχύτερη ανάρρωση. Είναι σημαντικό να μη διακόπτετε τη θεραπεία σας πρόωρα, ακόμα κι αν αισθάνεστε καλύτερα, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επιστροφή των συμπτωμάτων ή σε επιπλοκές.

Ανατολή Παταρίδου, Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος

Σιελογόνοι Αδένες: Τα πιο συχνά προβλήματα και πως αντιμετωπίζονται

Οι σιελογόνοι αδένες εντοπίζονται γύρω από το στόμα και τον λαιμό. Είναι αδένες, που εκκρίνουν σάλιο, συμβάλλοντας έτσι στην εφύγρανση των ιστών του στόματος, στη διατήρηση της καλής στοματικής υγιεινής στην ομιλία, στην προετοιμασία των τροφών για καλή μάσηση, στη λειτουργία της γεύσης και της πέψης. Οι κυριότεροι είναι η παρωτίδα, ο υπογνάθιος και ο υπογλώσσιος. Διακρίνονται στους μείζονες (παρωτίδα, υπογνάθιοι και υπογλώσσιοι) και στους ελάσσονες (στη στοματική κοιλότητα, στον ρινοφάρυγγα και στον στοματοφάρυγγα). Διάφορες καταστάσεις μπορούν να επηρεάσουν την καλή λειτουργία αυτών των αδένων, δημιουργώντας προβλήματα. Για παράδειγμα, μια μόλυνση, μια φλεγμονή, μια απόφραξη, αλλά και όγκοι, αναφέρει η Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος Κεφαλής – Τραχήλου, ΠαιδοΩΡΛ, επιστημονική συνεργάτης των νοσοκομείων ΥΓΕΙΑ-ΜΗΤΕΡΑ κ. Ανατολή Παταρίδου.

Σιελαδενίτιδα

Τα προβλήματα των σιελογόνων αδένων αφορούν σε φλεγμονές ή σε όγκους, καλοήθεις ή κακοήθεις. Όσον αφορά στη φλεγμονή, που λέγεται σιελαδενίτιδα, μπορεί να οφείλεται σε λίθο (πέτρα), σε οίδημα του πόρου, σε τραυματισμό συχνά από οδοντοστοιχίες ή από χαλασμένα δόντια, σε συγγενείς ανωμαλίες, σε όγκους ή κύστες, σε αφυδάτωση, σε ακτινοθεραπεία. Όσον αφορά στους όγκους μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις και απαιτείται σχολαστική αξιολόγηση. Διόγκωση του αδένα έχουμε και χωρίς την ύπαρξη λίθου, σε μια απλή ιογενή φλεγμονή ή από αλλεργικά αίτια.

Οι πιο συχνοί προδιαθεσικοί παράγοντες

• Ξηροστομία.
• Αφυδάτωση.
• Κάπνισμα, αλκοόλ, καφές.
• Φάρμακα για την αρτηριακή πίεση, αντιϊσταμινικά, διουρητικά, βαρβιτουρικά, ψυχιατρικά και άλλα φάρμακα που μειώνουν την παραγωγή του σάλιου.
• Κακή στοματική υγιεινή (περιοδοντίτιδα κτλ).
• Έκθεση σε ακτινοβολία.
• Υποσιτισμός ή άλλες διατροφικές διαταραχές που επηρεάζουν και την παραγωγή του σάλιου.

Το πιο συχνό αίτιο απόφραξης των μεγάλων σιελογόνων αδένων (παρωτίδες και υπογνάθιοι) είναι η παρουσία λίθου, είτε στη διαδρομή του κύριου εκφορητικού πόρου, είτε μέσα στο παρέγχυμα. Η συχνότητα της παρουσίας λίθων στους σιελογόνους αδένες αφορά περίπου στο 1/% του πληθυσμού κάθε χρόνο και από αυτούς δεν εμφανίζουν όλοι συμπτώματα. Ένα ποσοστό περίπου 15-20% αφορά στην παρωτίδα και ένα 70-80% στον υπογνάθιο αδένα.

Διάγνωση και Θεραπεία

Η διάγνωση βασίζεται αρχικά στη λήψη ενός λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού. Ακολουθεί η κλινική εξέταση, η ψηλάφηση, το υπερηχογράφημα, η βιοψία με λεπτή βελόνα (FNA ), όταν υπάρχει ένδειξη, η αξονική ή η μαγνητική τομογραφία. Όσο αφορά στη θεραπεία υπάρχει φαρμακευτική και χειρουργική και κάθε ασθενής αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα. Μπορεί να είναι συντηρητική αντιμετώπιση της φλεγμονής με φάρμακα ή ακόμη και με χειρουργείο, το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει από την τοπική αφαίρεση ενός λίθου μέχρι την αφαίρεση του αδένα. Όταν πρόκειται για κάποιον όγκο, τότε η θεραπεία είναι εξατομικευμένη, ανάλογα με την εκάστοτε διάγνωση. Τα συχνά επεισόδια φλεγμονής, δηλαδή σιελαδενίτιδας, οδηγούν πολύ συχνά στην ανάγκη για αφαίρεση του αδένα, επέμβαση η οποία, είτε αφορά στην παρωτίδα, είτε στον υπογνάθιο και έχει ένα ποσοστό επιπλοκών, παροδικών ή και μόνιμων. Τα τελευταία χρόνια στην χειρουργική έχουν επικρατήσει οι ελάχιστα παρεμβατικές τεχνικές (minimally invasive surgery), με σκοπό την αντιμετώπιση της πάθησης με τον λιγότερο ακρωτηριαστικό τρόπο, ώστε ο ειδικός χειρουργός να επιτύχει τη διατήρηση της μέγιστης λειτουργικότητας του οργάνου. Αυτό στην αντιμετώπιση των παθήσεων, που αφορούν στους σιελογόνους αδένες, επιτεύχθηκε με την σιαλενδοσκόπηση, κατά την οποία γίνεται ένας έλεγχος υπό άμεση όραση όλου του δικτύου των λεγόμενων εκφορητικών πόρων στους μεγάλους σιελογόνους αδένες. Ένα ημιεύκαμπτο ενδοσκόπιο εισάγεται στον εκφορητικό πόρο του αδένα και συνδέεται με σύστημα καταγραφής, που αποτελείται από την κάμερα και το μόνιτορ. Συνήθως γίνεται υπό τοπική αναισθησία, αφού προηγηθεί διαστολή στο στόμιο του πόρου, μέσω του οποίου εισάγεται το ενδοσκόπιο. Με το σύστημα πλύσης με φυσιολογικό ορό γίνεται διερεύνηση σε όλη τη διαδρομή για λίθους, στενώσεις, συμφύσεις, επιθήλια, όγκους και οποιασδήποτε αιτίας, που προκαλεί απόφραξη στη ροή του σάλιου. Υπάρχει δυνατότητα μέσω του αυλού του ενδοσκοπίου να αφαιρεθεί ο λίθος ή τα επιθήλια, να αντιμετωπιστούν συμφύσεις και να ληφθεί υλικό για βιοψία με ειδικές λαβίδες. Επιπλέον είναι δυνατή και η ενδοσκοπική λιθοτριψία, με τη βοήθεια ινών λέιζερ διαμέσου των ενδοσκοπίου. Η συμβολή της σιαλενδοσκόπησης είναι πολύ σημαντική, τόσο σε διαγνωστικό, όσο και σε θεραπευτικό επίπεδο, αφού σε πάρα πολλές περιπτώσεις αποδεικνύεται σωτήρια για τον σιελογόνο αδένα, που δεν χρειάζεται να αφαιρεθεί.

Όγκοι Παρωτίδας

Η παρωτίδα είναι ο μεγαλύτερος σιελογόνος αδένας. Διαθέτουμε δύο παρωτίδες, μία σε κάθε πλευρά του προσώπου μας. Βρίσκονται μπροστά από το αυτί, μεταξύ δέρματος και μασητήρα μυ. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η παρωτίδα δεν είναι ορατή. Όταν όμως μεγαλώνει παθολογικά τότε εμφανίζεται μία διόγκωση στα πλάγια του προσώπου ή στη γωνία της κάτω γνάθου. Επίσης ορισμένες φορές είναι πιθανό να αντιληφθεί κανείς ασυμμετρία στις κινήσεις του προσώπου, καθώς το προσωπικό νεύρο διασχίζει την παρωτίδα.

Διάγνωση - Αντιμετώπιση

Οι όγκοι παρωτίδας είναι κατά 80% καλοήθεις, που σημαίνει ότι δεν είναι καρκινικοί και δεν εξαπλώνονται σε άλλα μέρη του σώματος. Η εμφάνιση  κακοήθειας στις παρωτίδες είναι σχετικά σπάνια. Για να εντοπίσουμε το είδος του όγκου, συλλέγουμε δείγμα (παρακέντηση με λεπτή βελόνα) από το εξόγκωμα. Αν και όπως προαναφέραμε αυτοί οι όγκοι είναι καλοήθεις, τις περισσότερες φορές συστήνουμε την αφαίρεση τους αφού, συνήθως, συνεχίζουν να αναπτύσσονται και είναι πιθανό με το πέρασμα των χρόνων ένας καλοήθης όγκος να εξελιχθεί σε κακοήθη. Επιπλέον όσο μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολα αφαιρείται.